Numeri rubri in horologio studiose monstrant 23:42, cum ultimum tympanum in loculum pono. Dorsum meum leniter reclamat adversus curvatam staturam, sed in mente mea una cogitatio versatur: Perfecimus. Unius diei dimidii, decem cantus, secundum nostrum album. Ad parietem in andito studiorum Bauer in Ludwigsburg reclino et sentio superficiem frigidam contra dorsum meum sudore madidum. Adrenalina tamen sub cute mea leniter sonat.

Mane antea, cum per ianuam vitream in atrium ingressus sum, hoc titillatio in ventre meo fuit, mixtura ex expectatione et reverentia. Mira est sensatio esse in loco ubi tot leges ante nos cecinerunt. Parietes historiam musicam spirant. Uli, technicus noster soni, nos brevi, sed benigna nutu salutavit. Habebat illam tranquillam, securam indolem quam habent homines qui precise sciunt quid faciant.

Expono tympanum meum: tympanum basis XVIII unciarum, duo tom, tympanum snare, cymbalum hi-hat, duo cymbala fragor et cymbalum pulsatorium. Locus calidus et siccus est, aptus ad capiendum omne subtilissimum singulum. Dum membranas tempero, iam e regia fragmentum chordae Nord Wave resonat, quod Tom, pianista noster, per simulatorem taeniarum agit. Halitus praeteriti temporis cum texturis futuris concurrit.

Trio nostrum bestia insolita est. Tom ad clavichordium et samplum, Chris ad contrabassum, et ego ad tympana. Iaz est, sed non purista. Amamus structuras frangere, sonos acusticos cum electronicis conectere. In primo cursu diei Chris pulsationem profundam et calidam tenet, dum ego penicillis sussurro. Chordae Tom supra fluitant, et subito fragmentum replicatum in spatium iacit. Sentio nos synchronizari, triangulum quod in seipsum plicatur et explicatur.

Sunt hi momenti, in quibus tempus in studio extenditur. Inter cursus in culina moramur, nimis multum caffeam bibimus, de omnibus et nihil loquimur. Chris narrat de birota sua fracta, Tom de obscuro synthizatore quem in auctione invenit gloriatur. Tamen semper est haec invisibilis filum ad musicam permanens. Simul ac Uli e regia siccum „Curremus“ dicit, attentio revertitur.

Praecipue intensum fit in „Spiral Drift“, cantu quod secundo die post meridiem accipimus. Incipit cum pattern irregulari pulsanti in cymbalo pulsatorio, quod velut horologium expando. Tom obscuras, micantes chordas subiicit, modulatam chorale addit. Chris bassum cum overtone fricat, et subito omnia vertuntur. Pulsatio mea in chaos vergit, paene dissolvitur, donec nos iterum capiamus. In his momentis videtur quasi una simul spiramus.

Cum ultimus cursus conclusus est, Uli taeniam currere permittit. Ex cantu in improvisationem procedimus, quasi ab eo discedere nollemus. Post ultimum resonatum, nemo spiritum retinet. Silentium. Deinde Uli aride dicit: „Putem hoc esse.“ Et ridemus, defessi, levati.

Numquam obliviscar hanc unam noctem, cum solus in cubiculo receptionis manserim, dum ceteri ad deversorium ierunt. Volebam tympana sentire, iterum locum experiri. Leniter cecini, paene inaudibiliter, quasi umbras sonorum capere conarer. Ibi fuit haec magia, quae solum in talibus locis exsistit, ubi parietes omni sessione priore imbibiti sunt.

 

Hac nocte studios relinquo cum sensu mirabili expletionis et amissionis. Ideas nostras cepimus, eas in aliquid tangibile convertimus. Sed scio has horas, in quibus omnia possibilia erant, non redire. Et hoc ipsum id tam singulare facit.